Mediawijsheid in het VO

Het afdoen van games als iets wat niet wezenlijk anders is dan (denk)sporten als voetbal of schaken, is behalve absurd ook gevaarlijk,  betoogt ex-gameverslaafde Michiel Smit.

Michiel Smit4 november 2019, 19:46 Jongeren spelen computergames in een een gamehal die 24 uur per dag open is in Seoul. Beeld Najib Nafid

Afgelopen zaterdag werd groot uitgepakt (2 november) naar aanleiding van de Fortnite Grand Finals Europe over e-sports. Terecht, want games en e-sports slurpen aandacht. Zo’n 95 procent van de jongens en ruim de helft van de meisjes ­gamet: gamen is met afstand de nummer-1-vrijetijdsbesteding. Probleem: games zijn ­potentieel verslavend.

De meest gespeelde games worden niet voor niets het meest gespeeld, zoals Fortnite, League of Legends, World of Warcraft en vele anderen. Deze game-giganten hebben een duidelijk marktdoel: aandacht grijpen, vasthouden en aanzetten tot koopgedrag. Met hulp van steeds geavanceerdere technieken. Het zijn in essentie ‘super stimulatie structuren’ om spelers maximaal te prikkelen en te betrekken bij de game. Jongeren zijn het mikpunt, want het meest beïnvloedbaar, met de meeste vrije tijd, en blijven het langst ‘klant’. Dat die aanpak angstaanjagend goed werkt, blijkt uit het feit dat de game-industrie ruim driemaal zo groot is als Hollywood.