Your new post is loading...
De weg uit de armoede heeft nauwelijks met verdienste en alles met geluk te maken, schrijft Celia Ledoux, schrijfster en columniste.
Ik vond als kind huisschimmel beschamend en begrijp pas nu dat ik daarom ziek was. Of door die lekkende schoenen. Mijn achterstand in wiskunde kwam door ziekte, al noemden leraars me lui. Dat luwt je schoolzin. Als kleuter al wist ik dat parasieten beschamend waren, en dus verzweeg ik ze, hoe lastig ook.
Armoede leert je schaamte en verstoppen. Gaten, slijt, geur, leegte, tandbederf, jezelf. Je woonplek - een armoekot in een 'slechte' sociale wijk. De buren vonden mijn moeder over het paard getild om mijn prestigieuze school. Ik moest slagen om de eer te redden.
Speelafspraakjes had ik na een eerste beschamend debacle nooit meer. Bij een enkel verjaardagsfeest zag ik enorme tuinen, lege huizen, blinkende meubels. Hoe leger het grote huis, hoe rijker. Ik wist hoe dat kwam, - zij hàdden een kuisvrouw, mijn moeder gíng kuisen - maar schaamde me toch.
Die gedachte bleef lang. Nochtans val ik niet meer op. Ik ben wel erg slank met ranke botstructuur. Geen genetisch schoonheidsideaal, wel overgehouden aan zware kinderondervoeding. Armoede geeft je weinig cadeaus, dus de gezondheidsgevolgen neem je erbij.
