Anders en beter

Al enkele jaren stel ik vast dat het discours van de NVA heel wat emotie oproept, ook bij mezelf. Misschien hangt dit wel sterk samen met de onderliggende mens- en maatschappijbeelden. Of zoals Tom Naegels schreef, verwijzend naar Jonathan Haidt: 'Een politieke overtuiging werkt net als een religieuze obediëntie of een culturele identiteit'.

De vraag rijst of de N-VA-troepen en bij uitbreiding Vlaanderen dat onversneden liberalisme, inclusief de ontrafeling van de verzorgingsstaat, wel lusten. Uit een recent grootschalig, maar onderbelicht bevolkingsonderzoek van Mark Elchardus blijkt immers dat het draagvlak voor een solidaire samenleving opmerkelijk groot blijft en de laatste tien jaar zelfs toenam. Bijna driekwart van de 2.639 ondervraagden is vierkant tegen een ongelijke samenleving en vindt dat de klassenverschillen kleiner moeten worden. Ruim 60 procent vindt dat gewone mensen te weinig van de welvaart krijgen en een ruime meerderheid onderschrijft volledig de positieve gevolgen van de verzorgingsstaat. ‘Vlamingen’, zo concludeert Elchardus, ‘zijn niet gewonnen voor een ongelijke samenleving en zijn het oneens met de Angelsaksische kritiek die de hyperliberalen ons land binnenloodsten.’ Het zijn feiten en opinies, die ze in de war room van de N-VA als irrelevant onder het tapijt vegen, want strijdig met hun dogma’s.

Het N-VA programma is een oorlogsverklaring aan drie vierden van de inwoners, met  voorrang van rechts voor bestuurders en vennoten van ondernemingen (2,7 procent). 24,7 procent van de bevolking werkt in private niet-publieke tewerkstelling, (met inbegrip van landbouw, nijverheid, profit-diensten, kappers enz.), 15,4 procent in publieke tewerkstelling, 26,8 procent heeft vervangingsinkomsten en 33,1 procent heeft geen inkomen: 24,8 procent is  min18 jaar of student, 8,3 procent anderen.

Het N-VA-voorstel toont glashelder aan waarom Brussel het onmogelijk maakt de sociale zekerheid in twee te splitsen.