Anders en beter

De publieke dienstverleners die vorige dinsdag in Antwerpen betoogden kregen onwettige inhoudelijke voorwaarden opgelegd door burgemeester De Wever. Wat in Antwerpen gebeurt, is zeer ernstig te nemen. Het gaat om de harde aanpak van 'law and order', maar dan zonder de 'law'. Zo wordt de democratische dynamiek uitgehold tot pure 'order', met de negatie van belangrijke grondrechten en vrijheden.

In welk Vlaanderen wil u leven? Deze vraag stelt de minister-president ons al enkele weken. De toekomst van Vlaanderen wordt deze zondag bepaald. Als het van sommigen afhangt, vallen N-VA en CD&V elkaar meteen in de armen om een Vlaamse Regering te vormen. Maar welk Vlaanderen krijgen we als nationalisten, conservatieven en corporatisten met elkaar samenwerken? Een toekomstvoorspelling als gedachte-experiment. En een waarschuwing voor wie toch graag een ander Vlaanderen wil.

Voor N-VA is 'twee jaar besparen' het equivalent van '5 minuten politieke moed': veel geblaat dat volstrekt geen wol oplevert, schrijft Kathleen Van Brempt (SP.A).

Al enkele jaren stel ik vast dat het discours van de NVA heel wat emotie oproept, ook bij mezelf. Misschien hangt dit wel sterk samen met de onderliggende mens- en maatschappijbeelden. Of zoals Tom Naegels schreef, verwijzend naar Jonathan Haidt: 'Een politieke overtuiging werkt net als een religieuze obediëntie of een culturele identiteit'.

Het N-VA programma is een oorlogsverklaring aan drie vierden van de inwoners, met  voorrang van rechts voor bestuurders en vennoten van ondernemingen (2,7 procent). 24,7 procent van de bevolking werkt in private niet-publieke tewerkstelling, (met inbegrip van landbouw, nijverheid, profit-diensten, kappers enz.), 15,4 procent in publieke tewerkstelling, 26,8 procent heeft vervangingsinkomsten en 33,1 procent heeft geen inkomen: 24,8 procent is  min18 jaar of student, 8,3 procent anderen.

Het N-VA-voorstel toont glashelder aan waarom Brussel het onmogelijk maakt de sociale zekerheid in twee te splitsen.

De N-VA heeft eindelijk de sluier over haar toekomstvisie voor dit land opgetild. Het resultaat: we krijgen een etnocratie aangeboden, waarin de bemiddelden het voor het zeggen hebben en al wie afwijkt van de klare lijn gedisciplineerd zal worden.

Als je nationalistisch uit de hoek wilt komen, moet je dat consequent doen. Het gaat niet op om de samenleving in het harnas te jagen tegen terroristen en anderzijds met de broek op de enkels de economische belangen verder te verkwanselen.

In de praktijk zijn de nieuwe tussenbedrijven vaak veel meer dan een louter doorgeef- of opslagluik. “Dat hoeft geen probleem te zijn,” zegt Raskin, “zolang zij alle fiscale, sociale en andere wetten naleven en laten naleven door de partijen die zij met elkaar in contact brengen. Bedoeling is om een juridisch kader te scheppen met gelijke rechten en plichten voor alle partijen die deelnemen aan het handelsverkeer, elektronisch of niet-elektronisch.”

Bart De Wever had toen maar één minister in de Vlaamse regering . Toch slaagde hij erin een onderwijshervorming, die hem niet zinde, deskundig om zeep te helpen , ook al moest hij daarvoor zijn eigen fractie schofferen. Nu hij de grootste partij van het land leidt is het hek helemaal van de dam. Hij wou een regering zonder socialisten : hij heeft ze. Hij steekt het ook niet weg. Zonder enige gêne heeft hij het over “zijn” coalitie, of het nu om het Antwerps stadsbestuur, de Vlaamse of de federale regering gaat.

De vier partijen die onderhandelen over de vorming van een nieuwe federale regering overwegen om de ministers bij elke nieuwe regering hun topambtenaar te laten kiezen. Dat schrijft De Tijd.

Koen Hostyn maakt zijn balans op van het N-VA-congres.

De vraag rijst of de N-VA-troepen en bij uitbreiding Vlaanderen dat onversneden liberalisme, inclusief de ontrafeling van de verzorgingsstaat, wel lusten. Uit een recent grootschalig, maar onderbelicht bevolkingsonderzoek van Mark Elchardus blijkt immers dat het draagvlak voor een solidaire samenleving opmerkelijk groot blijft en de laatste tien jaar zelfs toenam. Bijna driekwart van de 2.639 ondervraagden is vierkant tegen een ongelijke samenleving en vindt dat de klassenverschillen kleiner moeten worden. Ruim 60 procent vindt dat gewone mensen te weinig van de welvaart krijgen en een ruime meerderheid onderschrijft volledig de positieve gevolgen van de verzorgingsstaat. ‘Vlamingen’, zo concludeert Elchardus, ‘zijn niet gewonnen voor een ongelijke samenleving en zijn het oneens met de Angelsaksische kritiek die de hyperliberalen ons land binnenloodsten.’ Het zijn feiten en opinies, die ze in de war room van de N-VA als irrelevant onder het tapijt vegen, want strijdig met hun dogma’s.

Waarin de auteur zich afvraagt hoe realistisch de N-VA-plannen voor Voka-land zijn.